Droga

Wspomnienia które chcę opisać powinnam opowiadać leżąc na kozetce u psychologa:))))
Niemal "słyszę"słowa typu.....- "Chce pani o tym porozmawiać?"
Tak chcę....bo jest to mój własny dowód na to , że w każdym z nas siedzi małe dziecko...że tak naprawdę nigdy z niego nie wyrastamy. Czy to dobrze ,czy źle pozostawiam analizie fachowców:)
Posiadamy w mózgu głęboko zakorzenione wspomnienia.

Tak często wracam myślami na drogę, po której chodziłam we wczesnym dzieciństwie.
Pamiętam ją dobrze, jak żadną inną z tamtych czasów. Dość długa jak na moje kilka latek i nieco ponad metr wzrostu. Ciągnęła się między polami i łączyła z szerszą, na którą nie wolno mi było wychodzić samej, bo tam "auta jeżdżą". Na całej długości rosły jakieś drzewa owocowe, a pod nimi maki.... tylko maki i chabry pamiętam.
Wracam na tą drogę w określonych momentach mojego życia, czyli jak to bywa, z dość systematyczną częstotliwością.
Są to te momenty, kiedy należy podjąć trudną decyzję, niekoniecznie dla mnie korzystną i bez stuprocentowego przekonania ,że słuszną....
Moje próby bycia mądrzejszą , czy rozważniejszą w sytuacjach niekoniecznie dla mnie stabilnych
od razu kierują mój umysł na tą drogę. Uśmiecham się sama do siebie wtedy, że znowu na niej "stoję". :)
Nie potrzebuję psychologa , by tłumaczył mi te powroty.... Znam przyczynę...znałam zawsze....

Była to moja pierwsza w życiu rozłąka z mamusią na kilka dni.
Mama tłumaczyła , że musi wyjechać i że muszę zostać pod opieką cioci. Pytała , czy jestem już dużą dziewczynką i czy będę umiała bez niej zasnąć...
-Tak mamuś , duża jestem i grzeczna będę... usnę od razu...mówiły usteczka , a serduszko waliło jak dzwon.
Nieznośna buzia nagadała głupot z którymi serduszko wcale nie miało zamiaru się zgodzić.
Ale stało się...Mamuś ubrana elegancko poprosiła o odprowadzenie do końca DROGI.... Tej DROGI na którą tak często teraz wracam.....
Była to najtrudniejsza w życiu trasa jaką pokonałam i na końcu której zostałam sama, z przeszklonymi od łez oczami machałam mojej mamusi na pożegnanie.
Samotny powrót niczym kondukt żałobny ciągnął się w nieskończoność. Nuciłam jakieś strasznie smutne piosenki wymyślane na poczekaniu. Każdy mak był opłakany i obśpiewany...
Wcale nie chciało mi się wracać na gwarne podwórko na którym nie było mojej mamusi.....

Wieczorem nie dotrzymałam obietnicy......Leżałam cichuteńko jak myszka, patrzyłam na czerwone światełko tlące się przy figurce Marii... Zasnęłam dopiero jak zapiały koguty.....


Sorki dla spodziewających się horroru :))))))))))))