tworzy
szumna nazwa jak na pismaka
ze stopami blisko zlewu
i głową częściej w suszarce
aniżeli w chmurach
ciągnie ją do pisania
jak sukę do psa, pomimo
sprzeciwu właściciela
jej jest dobry
czasem przeczyta, pokiwa znacząco głową
by przy kolejnym tworzeniu
zeźlić się na marnotrawstwo czasu
bo cenny on przecie
i nie na głupoty przeznaczony
( co innego gary pomyć, czy pranie zrobić)
tworzy
rymy owczym, ślepym pędem zabiegają
każdą najmniejszą szarą komórkę
choć przecież to jest niewspółczesne
szara kobieta tworzy
bez zniechęcenia zawija w kolorową bibułę
swój bezbarwny świat
sobota, 24 lipca 2010
Sławomir Matusz
WSPÓLNE FOTOGRAFIE
1.
Rozwieszam pieluchy. Pamiętam, jak
pierwszy raz poplamiliśmy z Alą
prześcieradło. Wypłukałem je i powiesiłem
na tym samym sznurze. Jacyś zdziwieni
sąsiedzi przyglądali się temu z drugiego
balkonu. - Było to w końcu nasze
wspólne zwycięstwo...
2.
Ala jest w drugim miesiącu połogu.
Teściowa ostrzega ją, by pilnowała
przede mną dziecko - bo podobno
mogę mu coś złego zrobić. „Wszyscy
mężczyźni tacy są” - paple, kiedy mnie
nie ma. Ala mówi mi o tym, a ja uspokajam
ją. Powtarzamy sobie, że to żart w złym
guście, nic takiego, ale już mamy czym
się martwić.
3.
Śniadanie. Modlę się nad talerzem
z manną. Ala próbuje przystawić Barnabę
do piersi. Mały tarmosi rączkami sutek
i odwraca buzię. Patrzę na nich,
a iskierka na mnie zerka. Chyba myślimy
o tym samym - jak zamienić się miejscami?
4.
Kiedy byliśmy w ciąży - Ala nosiła -
bała się, że pies będzie zazdrosny
o dziecko. Jednak odkąd podotykali
się nosami, Czort przynosi Barnabie
wszystkie zabawki wyrzucane z łóżeczka.
Pies prawie oszalał - na spacerach
przegania inne psy, które podejdą
za blisko i ogląda się za kobietami
z wózkami.
5.
Teściowie poszli sobie. Ala może
wreszcie połasić się. - Staje przede mną,
unosi koszulę i drażni sutkami moje usta
i nos. Piersi ma ciepłe i nabrzmiałe.
Zaczynam ssać, naśladując Barnabę.
Teraz rozchyla się i wsuwa moją dłoń
sobie między uda. Mruczy, przytula się
i głaszcze mnie po głowie. A ja ssę
i masuję. Codzienna przyjemność
ściągania resztek pokarmu - by jutro
nie było zastoin. Rytuał, który mógłby
wiecznie trwać.
6.
Ala karmi Barnabę leżąc na boku.
Kładę się z głową u jej pępka
i wsuwam między nich - powoli,
by nie przeszkadzać dziecku.
Przyglądam się, a potem przystawiam
do drugiej, wolnej piersi. Kiedy
Barnaba kończy, równo obdzielam
całusami tłusty policzek syna
i pomięty sutek Żony. Śmiejemy się -
Ala mówi, że czuje się z nami jak
wilczyca. Rzymu raczej nie założymy,
ale kto wie...
7.
Barnabę i mnie zafascynował księżyc.
Gapimy się w niego co wieczór
jak najęci. Ala twierdzi, że dużo go
w moich wierszach i martwi się.
8.
Do kiedy Ala karmiła tylko piersią,
oboje z Barnabą pachnieli tak samo.
Teraz Barnaba ma już swój zapach.
Ala mówi, że pachnie mną. Przeczę
i kręcę głową, a trochę jestem z tego
dumny. A na wszelki wypadek myjemy
się z dzieckiem dokładniej, bo też nie jestem
pewien o co Jej chodzi.
-65-
9.
Czytam książkę o historii Ameryki,
Ala gaworzy z Barnabą. Trudno się
skupić. Odkładam książkę i ze śmiechem
dołączam do nich. Mówię Ali, że łatwiej
byłoby Barnabie pogadać z jakimś małym Inką
i opowiedzieć wszystko, niż nam czytać.
- Ależ On się rozwija! A co z konkwistą? -
poważnieje Ala.
10.
ALA CZESZE PSA.
JA CZESZĘ ALĘ.
BARNABA ŚPI -
ISKA GWIAZDY.
1.
Rozwieszam pieluchy. Pamiętam, jak
pierwszy raz poplamiliśmy z Alą
prześcieradło. Wypłukałem je i powiesiłem
na tym samym sznurze. Jacyś zdziwieni
sąsiedzi przyglądali się temu z drugiego
balkonu. - Było to w końcu nasze
wspólne zwycięstwo...
2.
Ala jest w drugim miesiącu połogu.
Teściowa ostrzega ją, by pilnowała
przede mną dziecko - bo podobno
mogę mu coś złego zrobić. „Wszyscy
mężczyźni tacy są” - paple, kiedy mnie
nie ma. Ala mówi mi o tym, a ja uspokajam
ją. Powtarzamy sobie, że to żart w złym
guście, nic takiego, ale już mamy czym
się martwić.
3.
Śniadanie. Modlę się nad talerzem
z manną. Ala próbuje przystawić Barnabę
do piersi. Mały tarmosi rączkami sutek
i odwraca buzię. Patrzę na nich,
a iskierka na mnie zerka. Chyba myślimy
o tym samym - jak zamienić się miejscami?
4.
Kiedy byliśmy w ciąży - Ala nosiła -
bała się, że pies będzie zazdrosny
o dziecko. Jednak odkąd podotykali
się nosami, Czort przynosi Barnabie
wszystkie zabawki wyrzucane z łóżeczka.
Pies prawie oszalał - na spacerach
przegania inne psy, które podejdą
za blisko i ogląda się za kobietami
z wózkami.
5.
Teściowie poszli sobie. Ala może
wreszcie połasić się. - Staje przede mną,
unosi koszulę i drażni sutkami moje usta
i nos. Piersi ma ciepłe i nabrzmiałe.
Zaczynam ssać, naśladując Barnabę.
Teraz rozchyla się i wsuwa moją dłoń
sobie między uda. Mruczy, przytula się
i głaszcze mnie po głowie. A ja ssę
i masuję. Codzienna przyjemność
ściągania resztek pokarmu - by jutro
nie było zastoin. Rytuał, który mógłby
wiecznie trwać.
6.
Ala karmi Barnabę leżąc na boku.
Kładę się z głową u jej pępka
i wsuwam między nich - powoli,
by nie przeszkadzać dziecku.
Przyglądam się, a potem przystawiam
do drugiej, wolnej piersi. Kiedy
Barnaba kończy, równo obdzielam
całusami tłusty policzek syna
i pomięty sutek Żony. Śmiejemy się -
Ala mówi, że czuje się z nami jak
wilczyca. Rzymu raczej nie założymy,
ale kto wie...
7.
Barnabę i mnie zafascynował księżyc.
Gapimy się w niego co wieczór
jak najęci. Ala twierdzi, że dużo go
w moich wierszach i martwi się.
8.
Do kiedy Ala karmiła tylko piersią,
oboje z Barnabą pachnieli tak samo.
Teraz Barnaba ma już swój zapach.
Ala mówi, że pachnie mną. Przeczę
i kręcę głową, a trochę jestem z tego
dumny. A na wszelki wypadek myjemy
się z dzieckiem dokładniej, bo też nie jestem
pewien o co Jej chodzi.
-65-
9.
Czytam książkę o historii Ameryki,
Ala gaworzy z Barnabą. Trudno się
skupić. Odkładam książkę i ze śmiechem
dołączam do nich. Mówię Ali, że łatwiej
byłoby Barnabie pogadać z jakimś małym Inką
i opowiedzieć wszystko, niż nam czytać.
- Ależ On się rozwija! A co z konkwistą? -
poważnieje Ala.
10.
ALA CZESZE PSA.
JA CZESZĘ ALĘ.
BARNABA ŚPI -
ISKA GWIAZDY.
poniedziałek, 8 lutego 2010
Pisać , pisać i pisać ...
...można snuć opowieści z krypty, można rozpływać się w maśle maślanym , można wirować między ustami, a brzegiem zrozumienia i nigdy nie nasycić się wyimaginowaną miłością twórczą.
Schody prowadzą jednako do nieba , jak i w dół do piekła ...mi znacznie łatwiej się schodzi , aniżeli wspina
Schody prowadzą jednako do nieba , jak i w dół do piekła ...mi znacznie łatwiej się schodzi , aniżeli wspina
niedziela, 7 lutego 2010
miast snu....
Natura w delikatności swojej jest jak kochanka, wabiąca wszystkie stworzenia świata...używa do tego całej gamy woni , barw i kokieterii, jej tylko właściwej i jej tylko urok przydającej.
Poszukując sensu istnienia, uduchowiając miłość, wglądając w siebie, czerpiemy z jej nieprzebranych zasobów, aby na niwie naszej ludzkiej wędrówki choć w części poczuć się tak pięknym i tak wzbudzającym zachwyt jak ona właśnie. Dzieckiem natury się zwiemy, ssąc "pierś" macierzy nabywamy podobnych cech. Wabimy , kokietujemy i roztaczamy aromat miłości wokół wymarzonej osoby, nawet jeśli umysł nasz konsekwentnie wysyła czerwone światło STOP.
jaśmin posadzę
delikatny uśmiech
gdy przechodzisz obok
całą istotą
mego rozumienia
pragnę cię ogarnąć
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
dzień ku dniowi lgnie
promieniejąc tęsknotą
noc czule kurczy
Poszukując sensu istnienia, uduchowiając miłość, wglądając w siebie, czerpiemy z jej nieprzebranych zasobów, aby na niwie naszej ludzkiej wędrówki choć w części poczuć się tak pięknym i tak wzbudzającym zachwyt jak ona właśnie. Dzieckiem natury się zwiemy, ssąc "pierś" macierzy nabywamy podobnych cech. Wabimy , kokietujemy i roztaczamy aromat miłości wokół wymarzonej osoby, nawet jeśli umysł nasz konsekwentnie wysyła czerwone światło STOP.
jaśmin posadzę
delikatny uśmiech
gdy przechodzisz obok
całą istotą
mego rozumienia
pragnę cię ogarnąć
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
dzień ku dniowi lgnie
promieniejąc tęsknotą
noc czule kurczy
Subskrybuj:
Posty (Atom)
