wtorek, 30 września 2014

Demokracja do poduszki wg Aleksandra Janowskiego - Ćwiczenia !


Smaczniuchny kąsek ... Zapraszam :)))


-Tym razem to nie widziałem pana chyba z miesiąc? Na tak długich wczasach państwo byli? Gdzieś za granicą czy u teściów pod gruszą?
- Poniekąd, panie redaktor, można i tak powiedzieć. Ojcowizna ukochana mnie na ćwiczenia rezerwy powołała.
- No to pan dumnie spełnił swój zaszczytny obowiązek, panie Janie. Mnie, niestety, nie potrzebują. Ostatnio do magazynów wojskowych mnie przydzielili…Całe dwa tygodnie stare koce przeliczałem. W duchocie i kurzu,
- No tak, platfusów i gazeciarzy im nie potrzeba.
- A gdzie pan trafił? Do kuchni?
- Zamierzoną obrazę pan uskuteczniasz, panie redaktor, czy nieświadomość swoją jako typowa cywilbanda wykazujesz?
- Ależ drogi Panie Janie, bez obrazy… Dobrze panu życzę, bo jak mówi armijne przysłowie, ”przy kuchni zawsze syty i ogrzany będziesz.” Ja w tym właśnie sensie…życzliwym.
- Się nie obrażam, panie redaktor. Prawie pan trafiłeś. Do szkolenia politycznego mnie wstawili.
- Politycznego? Pana? Ha…ha…ha…nie mogę.
-I znów pan redaktor obraźliwie się zachowuje. A takich okularników - magisterków to ja w plutonie miałem sześciu.
- I pan nimi dowodził? Starszy szeregowy?
- A jakże, panie redaktor. Magisterki wszyscy byli z rocznika, co to szkolenia wojskowego nie oglądał na oczy. Szeregowcy. Wszyscy co do jednego.
- Coś podobnego!
- Tak jest! I pan porucznik nakazał mi, jako najstarszemu stopniem z tej cywilnej zbieraniny, z nimi szkolenie prowadzić.
- Tak? A na jakiż to temat?
- Ogólnowojskowy, panie redaktor. Ważne takie tematy kazał poruszyć. O chlubnych tradycjach, obowiązku obywatelskim i takie tam. I poszedł sobie na piwo do kantyny.
- I co im pan powiedziałeś, tym magistrom?
- Powtórzyłem, co pan redaktor kiedyś w telewizorni gadał.
- Co mianowicie?
- No może nie wszystko zapamiętałem dokładnie, ale początek i koniec jeszcze pamiętam.
- No, no.
- Polska, kursanci – tak rozpocząłem zajęcia – miała trzech wieszczów : Mickiewicza, Słowakiewicza i Konopnickom.
- Słowackiego.
- Widzi pan… i tak samo się odezwał taki bezczelny, zachudzony okularnik z pierwszego rzędu…
- I co?
- Najpierw mu wyjaśniłem, że polski on był, nie czeski i nie słowacki. Potem zgodnie z regulaminem służby polowej nakazałem: ”szeregowy Balcerzak, od tej brzozy do obiadu biegiem marsz” i pogoniłem, by mi wysokiego autorytetu dowódcy nie podważał.
- A reszta? Nie odezwali się?
- Siedzieli jak te trusie, magisterki nieszczęsne.
- No dobrze, a co z Mickiewiczem?
- Tak, jak pan redaktor opowiadał, po cholerę do tej Turcji pojechał i zmarł z tęsknoty za Litwą, ojczyzną moją.
- Jego.
-I właśnie tak mi podskoczył taki grubaśny z trzeciego rzędu przy oknie.
- I co?
- Stosownie do regulaminu: ”szeregowy Wiśnia, od tego miejsca i z powrotem cały długachny korytarz ma lśnić i błyszczeć”.
- I co?
- Dyscyplina, panie redaktor, to podstawa wszystkiego.
-Taaak. Rozumiem. A co z biedną Konopnicką? Kogo pan za nią ukarał?
- To już pan wie, panie redaktor? A miała być tajemnica wojskowa. Szeregowca Kwaśniaka pogoniłem zasłużenie.
- A dokładnie za co?
- Kiedy mówiłem, że ta wybitna wieszczka może służyć jako przykład zastosowania broni biologicznej w warunkach pola walki, to ten natręt właśnie Kwaśniak bezczelnie zachichotał…i cała drużyna za nim…
- I co?
- Regulaminowo: ”drużynaaaaa…. do czyszczenia kibli wojskowych biegiem…maaaaaaaarsz.”
- Jasne. A powiedz mi jeszcze pan, drogi panie Janie, jak pan został tym starszym szeregowym?
- Z ludźmi trzeba umieć żyć, panie redaktor. Jak byłem na poprzednich ćwiczeniach, to przedostatniego wieczoru za resztę forsy postawiłem naszemu pisarzowi batalionowemu skrzynkę kapslowego piwa z pobliskiego GS-u. Następnego dnia miałem awans. Podpisany przez samego kapitana.
- A gdyby pan miał pieniądze na dwie skrzynki?
- Kapral, ani chybi, panie redaktor.
- Mój ty Boże!
- Reagujesz pan redaktor jak ten porucznik, któremu potem zdałem sprawozdawczość z przebiegu szkolenia. I jeszcze za głowę się chwycił.
- Obsztorcował pana?
- Skądże! Pochwalił za lśniące posadzki i toalety. Takich czystych nie mieli od wizyty generała w tej jednostce, sprzed dwóch lat.
- Rany boskie!
- Strasznie religijny się robi pan redaktor jakiś.

Brak komentarzy:

...............................

ciiiii....
tylko policzek szelest czyni
muskając jedwab poszewki..
ciii....

Stołpce

Jakiś czas temu miałam przyjemność poznać się z panem Aleksandrem Janowskim.Nasze rozmowy oczywiście dotyczyły literatury w szerokim znaczeniu,ale poruszyliśmy również temat wydanych przez pana Aleksandra książek. Znałam wszystkie tytuły, czytałam recenzje,ale osobiście nie przeczytałam żadnej książki.Nie z przekory,czy niechęci do czytania,tylko ja nie lubię czytać kryminałów, przemoc jest dla mnie nie do przyjęcia i nie zamierzam kołatać sobie nią głowy w celach rekreacyjnych.Nie zraziło to pana Aleksandra,a wręcz przeciwnie...przesłał mi do przeczytania piękną historię, nigdzie jeszcze nie publikowaną i nie wydaną w żadnym wydawnictwie.

"Stołpce" to historia chłopaka, któremu przyszło urodzić się pod koniec wojny na Białorusi w polskiej rodzinie. Piękna historia rozwoju intelektualnego, samozaparcia,radości z życia,a jednocześnie świetny dokument o tamtych czasach. Polska Ludowa z jej kolorami i odcieniami,obraz niewyszukany,a jakże pociągający,bo pozwalający nam zobaczyć Polskę oczami młodego intelektualisty,ambitnego,rozumnego i całkiem zdrowo myślącego. Styl i kultura pisarska pana Aleksandra zachęciła mnie do zakupu jego książek i zamierzam je sobie wszystkie przeczytać. W sprzedaży są już dwie części: "Tłumacz - reportaż z życia" I i " Reportaż z życia" II.
Miła nowina...Biografia Pana Aleksandra doczeka się niebawem kontynuacji w części trzeciej :)))
Tak to jest, z każdego podwórka inny snop światła bije,a wszystkie rozjaśniają naszą historię:)

OPADANIE

Spadam w dół... Powoli... świadomie regulując prędkość.
Mam czas rozejrzeć się dookoła.
Mijam drwiny i kpinę pseudo przyjaciół.
Uśmiechają się nieszczerze, wystawiając zębiska
gotowe pokąsać.
Zahaczam o tak zwaną troskę....
Nie żebym miała coś przeciwko zatroskaniu (matka troszczy się o dziecko) , ale jest mi to zbyteczne.
Spadam...
I co.... w trosce o moje pośladki ktoś rozłoży siatkę na dole?
Lecę sobie i myślę o tym co na górze...
O ambicjach , planach , marzeniach...
Wiele tego było. Zrywy następowały w dość systematycznych odstępach.Serce wyrywało się z piersi gotowe do wyższych celów....... umysł spał... i spał.... i spał...
Fajnie tak sobie lecieć w ciemną pustkę.
Nic nie boli , nikt nie przeszkadza.
Tylko delikatny szum w uszach nuci zapomnianą melodię.
Jakieś tchnienie budzi nostalgię za młodością,
może nawet za marzeniami. Ale przemija.
Widocznie przecięły się nasze drogi gdzieś w czasoprzestrzeni...
Znowu jestem spokojna..
Spadam sobie delikatnie, zwiększając prędkość.
Szum w uszach miesza się z szumem fal , z trzepotaniem
ptasich skrzydeł w parku, z " Franią" która w monotonii
swych obrotów posiadała moc wyciszenia i uśpienia małej dziewczynki, wtulonej w kupkę prania, w zaparowanej łazience.
To szum wspomnień o przeszłości.
Dobra ona była, ale przeminęła...
Zamykam oczy....
Przemijam...