Podczas codziennej pogawędki z panem Aleksandem, doszliśmy do wniosku, że człowiek sam niewiele może zdziałać dla dobra naszej Planety,która jest bezmyślnie dewastowana. Wtedy Pan Janowski na potwierdzenie naszych zgodnych myśli przesłał i świetny urywek ze swojej książki.
I to jest piękna esencja naszych myśli:)))
Zapraszam :)
Po drodze „profesorek” szturchnął mnie koślawą piąstką w żebra:
-Nie martw się stary, swoją rozgwiazdę do oceanu wrzuciłeś…
Musiałem spojrzeć na niego jak przysłowiowe ciele na malowane wrota pałacowe, gdyż odezwał się z niedowierzaniem:
-Nie znasz tej przypowiastki?
Zamierzałem mu mocno i dosadnie odpowiedzieć, jakie historyjki znam, ale jakoś ogarnęła mnie naraz całkowita obojętność na wszystko i tylko przecząco pokiwałem głową.
Zaczął żywo gestykulować zaglądając mi w oczy.
-Po sztormie morze wyrzuciło na brzeg liczne żyjątka morskie. Młody wędkarz ze zdumieniem patrzy na staruszka, który nachyla się z trudem nad leżącą na mokrym piasku rozgwiazdą, po czym wrzuca ją do wody
-rozpoczął irytującym tonem niedzielnego kaznodziei telewizyjnego. Postanowiłem, że dam mu się wypowiedzieć. Nagadałem się już dziś ponad miarę.
-Proszę pana - zwraca się młody człowiek do starca - przecież i tak pan wszystkich tych stworzeń morzu nie przywróci…gdzie jest sens wrzucania tej jednej?
-Niech każdy wrzuci swoją, a uratujemy wszystkie- spokojnie odpowiada tamten. „Rozumiesz teraz?” - to już padło pytanie pod moim adresem.
-A jakże - zapewniłem entuzjastycznie. „Każdy musi wrzucić do oceanu swoją rozgwiazdę”. Kolega spoglądał na mnie z powątpiewaniem.
Ps.Jeszcze nie przeczytałam "Spirali", ale jestem pewna,że zrozumiał :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz