Wala przymierzała właśnie w domu towarowym piękną polską sukienkę – czerwona, długość nieco powyżej kolan, bez rękawów, z dopasowaną talią i wycięciem w trójkąt na plecach, kiedy usłyszała za sobą dźwięczny głos:
-To dla tego Wasi tak się stroisz - toż to Swietłana z laboratorium.
- Ależ skąd, żadnego Wasi, to tylko kolega z biura.
Dobrze, dobrze, koleżanka lepiej wie i widzi, że ten kolega nawet zaczął wody kolońskiej po goleniu używać, czego nigdy przedtem nie robił. Do tego paraduje od tygodnia w nowym garniturze. To dla kogo niby? Dla kolegów? A teraz Wala kupuje sobie suknię?
- A, bo przyjeżdża teatr z Moskwy i idziemy na przedstawienie.
- A nie mówiłam? Z kolegą? Oczywiście. A poza tym, przyszły z laboratorium te twoje wyniki badania tej tony kamieni, coście przywlekli... z wycieczki... Z kolegą. Przymrużyła oko, zakręciła się na pięcie i już jej nie ma. Narwana, ale fajna.
Faktycznie, Wasia wieczorem na kilometr pachniał czymś ostrym i duszącym, więc pod pozorem spaceru na świeżym powietrzu Wala zmusiła go do kilkakrotnego przedefilowania z nią przed gmachem teatru, aby natrętny zapach trochę wywietrzał. Pomogło. Młodzi ludzie obok, z lewej strony w tym samym rzędzie, tylko na początku pociągnęli nosem, potem przestali zauważać. Para z prawej, w podeszłym wieku, widocznie zakatarzona albo z przytępionym zmysłem węchu, nie zareagowała w widoczny sposób.
Sztuka była o miłości. Właściwie, to częściowo o miłości. Takiej jednej sympatycznej studentki do chłopaka - artysty. Wzruszające. On jej nie kochał, a ona go bardzo. I to było w miarę normalne. Bo reszta to była o takich, co to kochali… inaczej. I słowa takie padały ze sceny, że nie wiadomo, gdzie oczy podziać. I o rodzicach nic dobrego, tylko same pretensje… i wyzwiska.
I że małżeństwo to już śmieszność i tylko aby szybko sypiać… często i z byle kim. Najlepiej kilka razy dziennie. I różne wyrazy. Takie, co na płotach chuligani wypisują. Plugastwo.
Na przerwie Wasia zaprosił ją do bufetu na lampkę bardzo zimnego szampana i powiedział, że takie brudy i pseudowolności i ten zachodni dekadentyzm to już w Rosji były po Rewolucji Październikowej i do niczego dobrego to nie doprowadziło. Odwrotnie nawet. I całą tę Rewolucję urządzili obcokrajowcy, nie Rosjanie. Rosjan oszukano i oni są ofiarami. A on jest za prawosławiem, jako religią państwową i środkiem do odrodzenia duchowego Wielkiej Rosji. I to się Wali u niego spodobało. I to, że chce mieć dużo dzieci.” Rodzina to podstawa” – tak powiedział. I na drugi kieliszek jej nie namawiał. To dobrze.
Druga część sztuki była jeszcze gorsza. Wszystko dotychczasowe jest złe. Wszelkie zakazy krępują wolność jednostki. Na wszystko, co na świecie jest jeszcze niedobre, jedynym lekarstwem pozostaje wolny rynek. I wolna miłość. Prymitywny patriotyzm i inne przeżytki to jest wybujały nacjonalizm. Przez jeden rząd światowy będziemy dążyli do szczęścia ludzkości. Tu Wasia szepnął jej na ucho, że takie hasła już kiedyś głoszono i miał je realizować światowy proletariat pod wodzą bolszewików. Tym razem zdaje się, czynią to tak zwani kosmopolici. Tak on uważa.
Wala nie miała głowy do takich rozważań. Polityka to nie kobieca sprawa. Popatrzyła uważniej na scenę. Główny bohater sztuki w bardzo obcisłych rajtuzach - chyba wypchanych w tym męskim miejscu? - nawet nienajgorzej się prezentował. Wasia musiał zauważyć, że aktor jej się podoba i szepnął, że tamten jest „homolub”. Coś podobnego! Policja na to pozwala?
Aleksander Janowski - fragment książki "Satelita"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz