Kiedy Pana nie widzę, piszę listy. List jedenasty. Kraków nocą.

Szanowny Panie Aleksandrze, czuję się zawstydzona, że pozostawiłam Pana bez wiadomości przez tyle dni. Tak, właśnie zawstydzona, bo zapewne zamartwiał się Pan o mnie, a ja oddałam się szaleństwu Międzynarodowych Targów Książki.
Nie powiem, że nie myślałam o Panu, bo skłamałabym, Pana książki były w moich dłoniach wielokrotnie i z przyjemnością opowiadałam o ich treści. Lubię opowiadać o książkach miłych memu sercu, wtedy mam wrażenie, że staję się twórcą więzi między Panem, a czytelnikiem. Taka klamra spinająca światy, zgodzi się Pan ze mną?

Kraków magiczny jest zwłaszcza nocą, nie sposób było odmówić sobie przyjemności, by po dziesięciu godzinach gwaru, charakterystycznego targom, nie pójść na Rynek, nie stanąć przed ulicznym grajkiem, nie pospacerować uliczkami, które mają swoje piękne tajemnice.
To miasto, nawet w samotności, nie pozwala się smucić… można co prawda zamyślić się nostalgicznie, można nawet poczuć łzę, nie wiadomo z jakiej przyczyny płynącą po policzku, ale nie można czuć się opuszczonym.
Wawel podświetlony ciepłym światłem pomarańczy i jaśminu spowodował u mnie zwolnienie kroku, wywołał złudzenie, że nie jestem sama, że idzie ze mną pod rękę sam król i chętnie zabawiłby mnie rozmową, ale i pomilczeć wspólnie przecież miło.
Lubi Pan spacer pod rękę z własnymi myślami i może jeszcze w towarzystwie swojej wyobraźni? Czego chcieć więcej, kiedy Kraków sam w sobie jest bogactwem doznań.
Kiedyś napisałam wiersz o tym mieście...pozwolę sobie przesłać go w tym liście…

Prawdziwi Przyjaciele po prostu są

Z Wieży Ratuszowej
patrzę na Kraków.
Wielobarwna,
wielojęzyczna fala
przelewa się pod stopami.

Wpływa i wypływa,
przyssanymi do Starówki tętnicami
dotlenia Kościół Mariacki
Kościółek św. Wojciecha
Sukiennice...

Piotrek zaraził mnie
tą miłością.
Złączył moje serce z miastem,
zaślubiny pieczętując drewnianą różą.

Patrzę na tłum przy fontannie
i na Piotrka z obiektywem
szukającego mnie
na firmamencie nieba.

Trębacz z wieży Mariackiej

czyni swoją powinność.
Czuję się trochę nieziemsko
...
patrzę w dół
i uśmiecham się.

Czy pospacerowałby Pan ze mną po Krakowie? Chwycilibyśmy się pod rękę i rozmawiali o zabytkach, artystach… ja bym się wymądrzała, a Pan dobrodusznie słuchałby, a po chwili uzupełnił moje bajania o ciekawostki z Pana odwiedzin w tym mieście.
Targi Książki tętniły życiem, Kraków tętni życiem, czy to nie urocze, znaleźć się razem właśnie tam?
Czuję się zaproszona… do zobaczenia w Krakowie mój drogi Panie Aleksandrze.