od samego rana zastanawiam się, jak to jest w tej naszej człowieczej konstrukcji, że nawet nie mając konkretnego powodu, po prostu MUSIMY z kimś porozmawiać. Obudziłam się z taką potrzebą i celowo postanowiłam odroczyć ten moment, kiedy zasiądę i zacznę do Pana pisać. To, że zasiądę było nieuniknione, ale kiedy to będzie… W godzinach pracy nie było to trudne, natłok zajęć skutecznie odwodził mnie od skreślenia kilku słów, późne popołudnie, gwar domowników i ceremoniał wygłaskania zwierząt też całkiem nieźle ten moment przesuwał, ale wieczór? Panie Aleksandrze, myślę, że pisanie listów do Pana to jedne z przyjemniejszych wieczorów jakie sobie organizuję, zatem dość nakładania na siebie obwarowań czasowych. Nie mam dzisiaj żadnego konkretnego tematu, który chciałabym z Panem omówić, potrzebuję zwykłej chwili rozmowy, w zasadzie jest to monolog, ale wyobrażam sobie, że siedzimy teraz w kawiarni, popijamy herbatkę i rozmawiamy o wszystkim i niczym. Wiem, nie da się przy Panu mówić o niczym, bo Pan zawsze ma ciekawe tematy do rozmów, a ja chętnie daję się wciągnąć w te nawet zbyt dla mnie zawiłe. To nic, że wtedy wychodzi ze mnie moja słaba wiedza, czy mało powagi. Nawet jeśli potykam się i „plączę w zeznaniach” , Pan łaskawie mnie z nich wyplątuje i mistrzowsko udaje, że rozmowa ze mną jest… ech :).
Ciekawe co by powiedział psycholog, gdyby mnie posłuchał, pewnie odesłałby do kolegi psychiatry:)
Przyjacielu, Pan to musi mieć cierpliwość, by tak czytać tę moją rozmowę. Pewnie powinnam zadać pytanie, co Pan myśli o wewnętrznym lęku, bo przecież każdy z nas takie posiada i każdy ma swoją filozofię, o tej mojej to się zapewne nawet filozofom nie śniło, ale co tam, przecież to nasza rozmowa, a przy herbacie czas szybko mija.
Kilka dni temu zmarł mój kolega, wielki duch Panie Aleksandrze, jego wypowiedzi słuchałam samym środkiem serca. Umierał i dzielił się z nami całą swoją wiedzą na temat odchodzenia. Etap za etapem, słabość zwyciężona ostrą walką o każdy kolejny miesiąc, tydzień, dzień. Ja myślę, że umierałam po odrobinie z nim i dlatego teraz tak mi ciężko jest na sercu, bo on niesamowicie pięknie wpajał w nas (wszystkich swoich przyjaciół) miłość do życia, do świata przyrody, do zwierząt… uczył nas współodczuwania dobra i empatii. Rak, mówił nie jest wyrokiem, nie dla każdego, i ja mu wierzę, pomimo, że ta choroba go pokonała. Zaszczepił jednak we mnie wiarę, że walka o życie jest najważniejszą misją, nawet jeśli ją ostatecznie przegrywamy.
Miał koszulkę z napisem :”To nie ja jestem chory na raka, to rak jest chory na mnie”, prawda że optymistyczne? Bardzo dobra postawa i taką przejawiał na każdym kroku.
Smutno mi. Jestem człowiekiem słabej wiary, nie wiem dokąd odszedł, a tak bardzo bym chciała, aby to nie był koniec.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz